W sanskrycie kielichy z czaszek określane są nazwą kapała (stąd też w języku angielskim słowa „cap”, czyli czapka lub czepek oraz „cup”, czyli „filiżanka, czara, kielich”), ponieważ były one zwykle wykonywane z owalnej, szczytowej części mózgoczaszki. Naczynia te używane były podczas uczt przez liczne bóstwa, będące przeważnie bóstwami gniewnymi. Niemniej jednak nie zawsze przynależą one bóstwom gniewnym. Występują one również w powiązaniu z bogami, takimi jak trzymający w rękach „kielich z czaszki” Padmasam- bhava, o którym mówi się, iż trzyma on w rękach czaszę długowieczności, wypełnioną oceanem nektaru (eliksiru życia). Tak oto niemalże natychmiast dostajemy wskazówkę, dotyczącą zawartości owego naczynia oraz jego prawdziwego zastosowania, którym jest przetrzymywanie eliksiru życia. Eliksir ów odgrywał bardzo ważną rolę w wielu tajnych organizacjach i używany był przez nie jako jeden z typów przynęty, mającej zachęcić ludzi do wstąpienia w ich szeregi.