W krajach Arabii istniało stałe powiązanie pomiędzy położeniem gwiazd i pogodą. Stąd też brało się powszechne przekonanie, że starożytni kapłani potrafili przewidzieć przyszłość, co z kolei dawało im status świętych i boskich. Oczywiste więc, że stali się oni elementem symbolicznego wyrazu i nazewnictwa gwiazd. Znaczenie terminu zodiak wiąże się ze zwierzętami, być może z „mapą zwierząt” albo „kręgiem zwierząt”. Widać to dokładniej na starożytnym schemacie chińskim, na którym każdemu gwiezdnemu znakowi przypisana jest nazwa jakiegoś zwierzęcia. Zodiak jest pasem bogów odchylonym o dziewięć stopni względem obu stron płaszczyzny ekliptyki i zawierają
cym w sobie orbity Księżyca i głównych planet. Poszczególne znaki zodiaku oddalone są od siebie o trzydzieści stopni. Pierwotnie Słońce przesuwało się nad każdym z tych pomniejszych bogów, pokonując swą stałą trasę i błogosławiąc swym nadejściem kolejne znaki zodiaku. Bez większego problemu wykazać można, iż wszystkie znane opowieści o bogach-ludziach, od Jezusa do Horusa, mówią w istocie o tej właśnie wędrówce Słońca po niebiosach.