Zwracanie się do „bat kol”, czyli zasięganie rady niebiańskiego głosu bożego. Interpretując to, co mówił im ów głos, starożytni prorocy hebrajscy byli w stanie przekazać ludziom Bożą Wolę. Jeśli istniał kiedykolwiek sposób na posiadanie wyłączności na kontakt z Bogiem przez pewną elitę, to oto właśnie ów sposób. Wygląda na to, że była to praktyka powszechnie stosowana we wszystkich kulturach świata, którą zajmowała się jednak wyłącznie garstka wtajemniczonych. Niewykluczone jest, że osobom próbującym tego rodzaju dialogu z Bogiem faktycznie udawało się w jakiś sposób, czy też poprzez sprawowanie pewnego ustalonego rytuału, włączyć się w kwantowy stan splątany ludzkiej społeczności. Nekromancja, czyli praktyka przyzywania duchów zmarłych w celu uzyskania od nich odpowiedzi na nasze pytania, jest jeszcze inną formą wróżbiarstwa, również silnie powiązaną z Biblią. W 1 Księdze Samuela, Rozdz. 28, wróżka z Endor na prośbę Saula przywołuje ducha Samuela, aby mógł on zadać mu pytanie. Za dopuszczenie się tego grzechu Saul zostaje ukarany, niemniej jednak ów fragment Biblii potwierdza posługiwanie się tą starożytną praktyką, która korzeniami swymi sięga wierzeń w istnienie podziemnego świata zmarłych, albo krainy naszych przodków, i która była wierzeniem i odmianą wróżbiarstwa stosowaną na całym świecie. Czy była to praktyka wspólna starożytnym kapłanom, którzy być może podróżowali po świecie? Jeśli chodzi o czas, to wszystko się zgadza. Była ona jednak również nieodłącznym elementem prób podejmowanych przez Świetlistych w celu skontaktowania się z tymi, którzy odeszli już do krainy Duat, albo podziemnego świata zmarłych. Starożytni kapłani w istocie rzeczy wierzyli, iż mogą oni wchodzić w kontakt z duchami zmarłych poprzez medytację, stany narkotyczne, a nawet w wyniku praktyk cielesnych, takich jak na przykład derwiszowska asceza.