w mit. Kafirów patronka spichlerzy z pszenicą i naczyń z topionym masłem. Opiekunka dziewcząt i chłopców. Przedstawiano ją w postaci kozy lub kobiety z obnażonymi piersiami. Poświęcano jej chleb, masło i krwawe ofiary z kóz, których krwią skrapiano jej posąg. Ku jej czci tańczono przy wtórze fletów i bębna. SANSIN – w mit. koreańskiej bóstwo gór przedstawiane zwykle w postaci starca, któremu towarzyszy tygrys będący jego wysłannikiem lub wcieleniem. Podlega mu wszystko, co znajduje się na powierzchni gór, w ich pobliżu lub wnętrzu. Modlą się do niego zwłaszcza kobiety pragnące urodzić syna. Zob. też – Samsong i Horangi. SANTA – w mit. luwijskiej bóstwo zapisywane ideogramem babilońskiego – Marduka. Najprawdopodobniej w swoich funkcjach bliski był bogowi-burzy. Pod imieniem Sandas lub Sandon utożsamiano go z Heraklesem. SAOSZJANT (aw. „Ten, Który Przyniesie Dobrodziejstwo”) w mit. perskiej przyszły zbawiciel ludzkości. Towarzyszy mu boska moc chwarena. S. ma być trzech. Pierwszy, Uchszjat-ereta („Umacniający Sprawiedliwość”), miał pojawić się w 1000 lat po śmierci Zaratusztry, drugi, Uchszjane-mah, pojawił się 1000 lat później. Ostatni, Astwat-ereta, zostanie zrodzony pod koniec czasu z dziewicy, która wykąpie się w mitycznym jeziorze Kasaoja. W jego głębinach w sposób cudowny przechowywane jest nasienie Zaratusztry. Astwat- -ereta rozpocznie Fraszo-kereti – czyli dzieło Odkupienia i Zmartwychwstania poprzedzone Sądem Ostatecznym.