Główny bohater negatywny węgierskich opowieści mitologicznych. Wcielenie zła, tyranii, ciemności, nocy, gwałtownych zjawisk atmosferycznych. S. łączy w sobie cechy smoków zach. i wsch. mitologii. Podobnie jak w Europie, jest najczęściej jaszczurem (bestią siedmiogłową) i ma skłonności do porywania królewien. Podobnie do irańskiego – Adżi Dahaki, jest symbolem śmierci w przyrodzie. I tak jak w Chinach, jest władcą chmur, deszczów, burz i piorunów. Jego plastyczność i łatwe zmienianie postaci (wielki jaszczur, wąż, olbrzym, chmura, olbrzymi drapieżny ptak, mgła) jest również dalekowschodnia. Oryginalną ugrofińską cechą smoka jest jego panowanie nad górami i kojarzenie skał i nierówności terenu ze złem. Smok jest też wielkim czarnym magiem. Jego sprzymierzeńcami są dwie demoniczne postacie żeńskie: Jędza Wichrów (-+ Szelboszorka) i Jędza Grot, oraz całe zastępy diabłów. Węgrzy widzą w nim także symbol wszystkich realnych wrogów, a także wewnętrznych wad i błędów, z którymi należy nieustannie i nieustępliwie walczyć. Występuje też pod innymi imionami: Szórny („Potwór”), Kigyó („Wąż”), Órias („Olbrzym”), Villamur („Władca Piorunów”), Hegyekur („Władca Gór”).