W średniowiecznej żydowskiej kabalistyce byty pośrednie między Bogiem a światem stworzonym, na wzór gnostyckich i neoplatońskich eonów. Wyliczano zwykle 10 s., odzwierciedlających różne aspekty objawiającego się Boga i tajemnicę jego wewnętrznego życia: 1. Keter ‘Eljón – „Najwyższa Korona” Boga, jako początek wszystkiego; Hokmah – „Mądrość”, przez którą rozumiano wieczną ideę Boga;
Binah – „Rozum”; 4. Hesed – „Miłość, Miłosierdzie”; 5. Geburah „Potęga – Moc”, albo Din – „Sąd” Boga surowo karzącego; 6. Tiferet – „Piękno”, albo Rahamim – „Współczucie”; 7. Nesah „Wieczność”, czyli wieczne trwanie Boga; 8. Hód – „Majestat”; 9. Jesód – „Fundament”, czyli podstawa wszystkich sił, które w Bogu działają; 10. Malkut – „Królestwo” Boga, albo Keneset Jiśra’el „Zgromadzenie Izraela”, czyli mistyczny pierwowzór ludu wybranego, zwane również Szekindh – „Mieszkanie” Boga pośród swego ludu. S. 1-9 były podzielone na 3 triady. O s. mówią Sefer Jesirah „Księga Stworzenia”, podstawowe dzieło mistyki żydowskiej, datowane na w. III/IY albo na koniec VIII w. n.e. – oraz księga Zohar (Blask), której autorem był Mojżesz z Leonu (zm. 1305 r.). SELENE (gr. Selene) – w rei. greckiej córka tytana Hyperiona i – Tei, siostra Heliosa i Eos. Była boginią Księżyca. Często utożsamiano ją z Artemidą i Hekate. Jej kochankiem był bóg Pan oraz piękny pasterz Endymion, któremu urodziła 50 córek. Przedstawiano ją jako młodą i piękną kobietę poruszającą się po niebie na srebrnym rydwanie zaprzężonym w 2 białe konie.