Etruski bóg ognia czczony szczególnie w Peruzji. Wnioskując z jego wizerunków na gemmach i monetach, był także patronem sztuki kowalskiej i – być może – w ogóle opiekunem rzemieślników. Czczono go też w Tarąuinii i Populonii. Odpowiednik greckiego Hefajstosa i rzymskiego Wulkana. SEWEN (ewenk. se’eń) – u Ewenków (Syberia) szamańskie duchy pomocnicze, zwykle zoomorficzne. Głównym s. był chargi, duch opiekuńczy szamana. Do s. należały też kosmogoniczne zwierzęta: Mangi, łoś Kalir, wąż Diabdiar oraz duchy przodków. Najmądrzejszym s. była gęś, która wyławiała z żołądków pacjentów duchy choroby. Nur (ukeng) leciał przed łodzią szamana, wskazując mu drogę. Spożywanie mięsa zwierząt s. było zakazane szamanowi, gdyż mógłby tym obrazić swych pomocników. SFINKS – Harmachis. SHANGDI (chiń. „Najwyższy Przodek”) – w wierzeniach chińskich pierwotnie prawdopodobnie związany z kultami płodności. Jest personifikacją Tian (Nieba). Za dynastii Zhou centralne w wierzeniach miejsce S. zajmuje właśnie Tian. S. związany jest z kultem przodków, na jego dwór trafia po śmierci dusza, jeśli ofiary zostały dopełnione zgodnie z rytuałem pogrzebowym; wtedy taka dusza może stać się dobroczynnym bóstwem dla członków następnych pokoleń danej rodziny. Przywołana wróżbami dusza przodka może służyć radą, a nawet potężną magiczną pomocą, odwracając od rodziny niepomyślny bieg wydarzeń. S. nie ma specyficznych dla siebie przedstawień.