W mit. Germanów pn. wielki bohater z rodu Wólsungów (zob. – Wolsung), syn-pogrobowiec Sigmunda i Hjórdis, wychowywany przez Reginna, brata Fafnira. Reginn podarował mu cudowny miecz Gram pragnąc wejść w posiadanie złotego skarbu, namówił do zabicia Fafnira. S. uśmiercił również swego wychowawcę, ostrzeżony przed jego zdradzieckim ciosem przez konającego Fafnira i sikorki. Za radą tychże ptaków zbudził pogrążoną w czarodziejskim śnie Sigrdrifę, która odsłoniła przed nim tajemnicę run i czarów oraz udzieliła cennych rad. Następnie pomścił śmierć ojca, zawarł braterstwo z Gun- narem i Hógnim (1), ożenił się z Gudrun i zdobył dla Gunnara rękę – Brunhildy. Gdy Brunhilda dowiedziała się, że S. zastępował Gunnara w roli zalotnika, poczuła się znieważona i zażądała od męża, by zabił swego przyjaciela. Żądanie Brunhildy spełnił za namową Gunnara najmłodszy z – Gjukungów, Gotthorm, zadając nie uzbrojonemu S. skrytobójczy cios. Ciało bohatera spalono wraz z jego wiernym koniem Granim, który padł przy stosie swego pana. Zgodnie z tradycją południowogermańską mordercą Zygryfa (niem. Siegfried), odpowiednika skandynawskiego S., był Hagen, odpowiednik Hógnie-
go.