Najjaśniejszy obiekt na niebie, „wielkie światło świata” czczone jest na całym świecie jako światło życia, dawca ciepła i najważniejszy cykliczny symbol wszech czasów. Nasi przodkowie wiedzieli, że jego obecność oznaczała życie, a jego brak – śmierć. Jego codzienne pojawianie się na niebie oraz wzmocnienie jego siły działania co roku w okresie Wielkanocy było koniecznym do życia warunkiem. Powiadamy, że Słońce jest mądrością, co sprawia, że w misteriach na całym świecie światłość znaczy tyle, co mądrość. Siła Słońca sprawiła, że zaczęto je uważać za najpotężniejsze ze wszystkich bóstw. Jest ono obecne we wszystkich prastarych cywilizacjach. W kulturze starożytnego Egiptu zgodnie z he- liopolitańskim systemem kosmogoniczno-religijnym Słońce określane było jako Atum, Ra, Re, Atum-Ra lub Ra-Atum. W systemie memfickim Słońce to Amon, albo Amon-Re. Z uwagi na pewne swe cechy Słońce często ukazywane jest pod postacią skarabeusza, będącego symbolem sa- moodnowy, a także pierwotnych wyobrażeń związanych ze zjawiskiem reinkarnacji. Słońce jest najczęściej bóstwem rodzaju męskiego przebieglejszym od żeńskiej bogini Luny, z którą tworzy parę. Składamy ofiary, tańczymy (prawie zawsze, co istotne, obracając się wokół lub krążąc), przemierzamy setki mil oraz śpiewamy ku chwale wielkiego światła. Personifikujemy je i nadajemy mu różne imiona, takie jak na przykład Apollo, a także czynimy z niego bohatera dramatów. To wszystko, oczywiście, kryje w sobie głębsze i bardziej symboliczne znaczenie, które odczytać umieli wtajemniczeni, starożytni Świetliści Kapłani Słońca. Cykliczne wzorce zachowania Słońca i jego życiodajna moc są kluczem do poznania tajemnic starożytnych Świetlistych.