Shintoistyczny bóg wiatru, burzy i deszczu, syn Izanagiego, zrodzony przy przemywaniu nosa, podczas ablucji demiurga po ucieczce z Yomotsukuni (lub Yominokuni – „Krainy Zmarłych”). Bóg o gwałtownym i ekscentrycznym charakterze (zasłynął m.in. z tego, iż wyrywał drzewa z korzeniami, podpalał lasy itp.). Wg Kojiki, za obrażenie siostry, bogini Amaterasu (z którą wiążą S. wieczne antagonizmy), został skazany na banicję i z Takama-no hara („Wysokiej Równiny Niebios”) zszedł na ziemię w prowincji Izumo. Tam S. pokonał ośmiogłowego smoka, ratując tym życie księżniczce Kushii- nadzie, z którą się ożenił i miał syna Okuninushiego. S. przekazał mu władzę nad rejonem w Izumo, a sam się usunął. S. czczony jest przez niektórych również jako bóstwo morza lub Księżyca. Do najważniejszych jego świątyń należą: Yasaka-jinja w Kioto, Izumo-taisha (prefektura Shimane) i Nishinomiya-jinja (prefektura Hyógo). SUTTUNG (sisl. Suttungr) – w mit. Germanów pn. olbrzym, syn Gillinga, brat Baugiego, ojciec Gunnlód. Otrzymawszy w charakterze okupu od Fjalara i Galara, którzy zamordowali Gillinga wraz z żoną, miód poezji, ukrył go w górze Hnitbjorg i postawił na straży Gunnlód. Odyn uwiódł Gunnlód i wykradł bezcenny trunek. Gdy uciekał pod postacią orła i był już nad Asgardem, siedzibą asów, a goniący go S., także w orlim przebraniu, prawie dosięgał złodzieja, Odyn opróżnił swoje wypełnione miodem poezji wnętrze do naczynia wystawionego przez bogów na dziedziniec. Część miodu wydostała się z wnętrza Odyna nie przez dziób, lecz od tyłu, i dlatego są na świecie obok prawdziwych poetów także wierszokleci.