W mit. Germanów pn. ■ walkiria, córka Eylimiego (1), która pokochała bezimiennego syna norweskiego króla Hjórwarda i nadała mu imię Helgi (1). Związek S. i Helgiego miał „biały” charakter, ale łączące ich uczucie okazało się silniejsze niż śmierć. Dokonawszy żywota, obydwoje urodzili się na nowo, S. jako Sigrun. SYBILLA (gr. Sibylle) – w mit. greckiej imię nadawane wieszczkom i kapłankom Apollona. Najbardziej znane Sybille wróżyły w: Erytraj, Delfach, na Samos i w Cumae (koło Neapolu). Ta ostatnia odegrać miała znaczną rolę w kształtowaniu religii rzymskiej. Za panowania Tarkwiniusza Starego (616-578 p.n.e.) przybyła ona do Rzymu, przynosząc ze sobą 9 przepowiedni. Tarkwiniusz kupił 3 ostatnie i złożył je w świątyni Jowisza Kapitolińskiego. Od tej pory w „Księgach sybillińskich”, nad którymi czuwało specjalne kolegium kapłańskie, szukano rady przy różnych okazjach (np. z powodu nieszczęść lub cudownych wydarzeń). Pod wpływem tych ksiąg wprowadzano nowe kulty (np. Kybele) lub obrzędy, składano ofiary przebłagalne lub dziękczynne. „Księgi sybillińskie” z Cumae zawierały nie tylko wypowiedzi wyroczni, lecz także mieszaninę greckich i etruskich reguł sakralnych dotyczących zabezpieczania się przed złowróżbnymi znakami. SYLEN (gr. Silenos) – w mit. greckiej syn Hermesa (lub Pana) i jednej z nimf. Odznaczał się wielką mądrością, ale dzielił się nią tylko pod przymusem. Był wychowawcą Dionizosa, lubił muzykę, śpiew i był wiecznie pijany. Wg Pindara wychował się na przylądku Malea (pd. Lakonia), był namiętnym tancerzem i małżonkiem nimfy Nais. W Lakonii nosił imię Pyrrichos.