Zachodniosłowiański, znany tylko na Połabiu, bóg wojny i opiekun Ranów. Opisany przez kronikarzy Helmolda i Saksa Gramatyka. Jego czterogłowy posąg stał w centrum kultowym w Arkonie na Rugii. W ręku trzymał róg, który wypełniano miodem przy wróżbach obfitości. Atrybutami Ś. były: miecz, proporzec, bojowe stanice, zwłaszcza znak orła i włócznia. Jego kolor to czerwień. Miał świętego białego konia, którego nikt poza nim i jego kapłanem nie śmiał dosiąść. Koń ten był zwierzęciem wróżebnym. Kiedy miano decydować o wyprawie wojennej, pokoju czy trasie pochodu, prowadzono konia między włóczniami, jeśli potrącił którąś prawym kopytem, wróżba była zła. Jeśli lewym – dobra. Nocami Ś. dosiadał go, by cwałować po lasach i parowach, widziano go też na czele wojsk walczącego z wrogami. Przez Wieletów był uważany za najpotężniejszego z bogów, patrona wojny i zwycięstwa, a zarazem rolnictwa i plonów. TABITI (scyt. „Płonąca”?) – w mit. scytyjskiej bogini ogniska domowego utożsamiana z grecką Hestią. Wg Herodota (IV, 59; IV, 127), T. była najważniejszym bóstwem panteonu scytyjskiego i nazywano ją „królową Scytów”. TAGARO, Tangalo (santo Tarjalo prawdopodobnie od polin. Tangaroa) – trikster i heros kulturowy z Vanuatu (Melanezja), mądry i życzliwy duch, który zstąpił z nieba, by stworzyć świat, jego istoty i rzeczy, po czym tam powrócił. Jest nieśmiertelny, ukazuje się w ludzkiej postaci, lecz tylko zmarli mogą go oglądać. Kiedy wraz z partnerem Suąue-mutua stwarzał ludzi, ten chciał, by chodzili na czworakach jak Świnia, zwyciężyło jednak zdanie T. Jego małżonka, Vinmara, doprowadzona do rozpaczy zrzędzeniem jego braci powróciła do nieba.