W rei. frygijskiej bóstwa rzek i źródeł. Przedstawiano ich pod postacią ludzi z końskimi uszami, ogonami a czasem i nogami. S. nazywano też podstarzałych satyrów. SYLWAN (łac. Silvanas, od silva – „las”) – stary italski bóg lasów i dzikiej przyrody. Często utożsamiano go z Faunusem, a następnie z greckim Panem. Zazwyczaj mieszkał w świętych gajach w pobliżu miast (np. koło etruskiego miasta Caere) lub w otwartym polu. Początkowo mało znany, w epoce imperium stał się bardzo popularnym bogiem plebejuszy i niewolników. Uznano go wówczas za inicjatora wprowadzenia kultury rolniczej, obrońcę domu i zagrody, boga roślinności, zwierząt, gór i metali. Jego kult związał się z kultem Herkulesa ( Herakles) i – Larów. SYRDON – trickster i zły duch Nartów z osetyńskich Opowieści Nartach (Kaukaz). Syn wodnego ducha Gataga i niewolnicy (lub Dzerassy), żył z dala od Nartów, pojawiając się jedynie na ucztach, by ich poróżnić (por. – Loki). Był bystry, i mądry, tylko Satana była odeń zmyślniejsza. Cechowało go też skąpstwo: nie oddawał długów niechętnie urządzał uczty. Kiedyś obrażony przez Hamyca ukradł mu tłustą jałówkę i potajemnie zarżnął. Z zemsty Hamyc wrzucił do kotła z mięsem jałówki całą rodzinę S. S. zrobił z ich kości harfę fyndyr, by móc zaśpiewać o nich pieśń. S. przyczynił się do śmierci – Sosłana, gdyż zmieniony w czapkę podsłuchał, które miejsca ciała Sosłana są nieodporne na ciosy, po czym nasłał nań Koło Balsaga. Kiedy siadł na jego grobie, Sosłan przebił go strzałą. Zwłoki S. wrzucono do morza, a ponieważ S. pochodził od Donbettyra, ożył w morzu i wrócił do Nartów. Za jego namową stali się bezbożnikami i w końcu bogowie ich wygubili.