W mit. hetyckiej niebiański bóg-burza utożsamiany z protohetyckim Taru, luwijskim Tarhuntem i hurycko-urartyj- skim -+ Teszubem. Wyobrażany był pod postacią byka, który był również jego świętym zwierzęciem. Naczyniem kultowym T. był ryton w kształcie byczej głowy. Przedstawiano go także stojącego na byku lub też na wozie zaprzężonym w 2 byki. Partnerką T. była – Bogini Słońca z Arinny. Jego atrybutami były piorun, maczuga i trójkąt symbolizujący dobro. T. panował nad chmurami, zsyłał deszcz i błyskawicami objawiał swoją wolę. TARHUNT (luwijs. Tarhunt – „Potężny) – w panteonie luwijskim odpowiednik – Tarhuny. TARKA (węg. „Srokacz”) – w mit. węgierskiej pozytywna nadludzka istota. Brat Karosza – cudowny, czarno-biały rumak przewyższający go właściwościami magicznymi. Wysłużony przez Jancziego u Jędzy Wichrów ( Szelboszorka), która próbuje pozbawić go mocy przez dotknięcie lub dmuchanie. Jest więc symbolem sił jasnych, sprzyjających szamanowi w białej magii. Srokacz jest genetycznie symbolem szamańskiego bębna wprawiającego szamana w trans i umożliwiającego dotarcie do innych światów. W kulturze węgierskiej symbolizuje środki nadzmysłowe (fantazję, odwagę i siłę) niezbędne do pokonania zła. Srokacz ma też swojego odpowiednika w wywodzącym się z fińskiego folklorze rosyjskim. Jest nim kulawy, liniejący kucyk nazywany Parszywkiem. T. nosi też imię Szarkas.