Postać z chińskiego kultu oficjalnego, centralnie celebrowanego od czasu wsch. dynastii Han. Kult ten miał tylko jedną świątynię obejmującą swym wpływem całe cesarstwo, która dziś znajduje się w Pekinie. Pierwotnie ołtarz ofiarny był ziemnym kopcem, później jego forma uległa przekształceniu i był budowany w formie systemu wznoszących się jeden nad drugim tarasów. Ofiary składano z bydła, zbóż i wina. T. jest’pierwiastkiem yang, w symbolice Księgi Przemian (Yijing) jest ojcem zapładniającym rodzącą świat – Di („Ziemię”). Jest siłą kreacji związaną z aktywnością, ruchem i mocą czasu, który jest jego podstawą. Dla kosmosu T. jest jego dynamiką. W stosunku do człowieka stanowi naturę  mędrców, siłę cnoty władcy i wyższą część natury (hsing) ludzi i wszystkich innych stworzeń ożywionych i nieożywionych. Jest najwyższym władcą, którego syn (cesarz), na mocy jego dekretu (tianming – „Wola Niebios”) sprawuje władzę w Kraju Środka. Ta funkcja zarezerwowana była jedynie dla cesarza, który jako najwyższy kapłan składał ofiary przy ołtarzu T. Poprawność wykonywanych przez niego aktów rytualnych wpływała na porządek wszechświata (niedopełnienia i pomyłki były przyczyną klęsk żywiołowych lub wewnątrzpaństwowych niepokojów), był bowiem tym, który odnawiał i utrzymywał harmonijny związek człowieka z siłami natury. Gdy jego osobista kwalifikacja moralna była najwyższej próby, to i równowaga sił we wszechświecie była stabilna. Zwykły, pozbawiony prawości człowiek zakłócał naturalny bieg rzeczy, a gdy pozbawionym cnoty był cesarz, to skutki tego były odpowiednio bardziej katastrofalne.