Bohater babilońskiej wersji opowieści o potopie, noszący również epitet At- rachasis. Wg eposu Gilgamesz, U. był królem miasta Szuruppak, synem Ubartutu. Zachowując pozory dyskrecji, mówiąc do ściany trzcinowej chaty, bóg Ea ostrzegł U. o postanowieniu bogów, by zesłać potop i wygubić ludzi. Polecił mu zbudować statek, na który w tajemnicy przed innymi miał zabrać swych najbliższych, dobytek i zwierzęta. Po 7 dniach i nocach potopu statek osiadł na górze Nisir, a U. wypuścił kolejno gołębia, jaskółkę i kruka, a potem resztę zwierząt, wreszcie sam opuścił statek, by złożyć ofiarę. Enlil, początkowo zagniewany, za wstawiennictwem boga Ea obdarzył U. i jego żonę nieśmiertelnością oraz osadził ich u ujścia rzek. Tam udał się Gilgamesz po śmierci -h Enkidu w poszukiwaniu nieśmiertelności. Pomógł mu tam przeprawić się Urszanabi, przewoźnik U. Ten ostatni opowiedział mu historię swego ocalenia i uzyskania nieśmiertelności oraz wyjawił mu tajemnicę ziela nieśmiertelności. Gilgamesz •wyłowił je z dna morza, ale w drodze powrotnej, w czasie kąpieli, ukradł mu je wąż, który odtąd okresowo zmienia skórę, jakby odmładzając się. UTOPCE, topielcy – słowiańskie duchy wodne, powstałe przede wszystkim z dusz ludzi utopionych w określonym dniu lub po burzy, gdy kwitnie żyto. U. zostaje też po śmierci człowiek, którego niebo nie chce przyjąć, lub poroniony płód. Złe i przewrotne, topią przeprawiające się zwierzęta i wciągają kąpiących się ludzi pod wodę. Mają wygląd chudych wysokich ludzi o zielonym, oślizgłym ciele, dużej głowie i ciemnych włosach. Wywołanych przez u. coś nieodparcie ciągnie do wody i topią się sami. Podczas nowiu Księżyca u. wychodzą na brzeg, susząc się, iskając, szyjąc buty. Żywią się promieniami Księżyca i czekają na zdobycz. Jedzą też groch i bób. Można ich poznać po tym, że wszędzie, gdzie stąpną, pojawia się kałuża, są oblepieni błotem i ociekający wodą. Można też ich było pozbawić mocy, zarzucając sznurek od gaci względnie różaniec czy szkaplerz na głowę. Można też było zaciekawić je zadawaniem dziwnych pytań lub
zagadek, na które nie będą potrafiły odpowiedzieć. Żeńskie u. nosiły nazwę topielic, także wodnic i utopicielek. One wabią piękną twarzą młodych mężczyzn, a schwytanych porywają na dno jeziora. Jeśli powstały z ducha dziewczyny porzuconej przez narzeczonego (jak topielica Warty), wówczas pałają nienawiścią do młodych mężczyzn. Utożsamiane z 1 boginkami.