Owi upadli Czuwający składają przysięgę i tworzą razem związek. Miejscem tego zdarzenia jest Ardis, legendarny szczyt góry Hermon, której nazwa pochodzi od hebrajskiego słowa oznaczającego klątweL (harem). Jako karę za czyny upadłych Czuwających, Świetliści zsyłają na Ziemię wielki potop, który zniszczyć ma ich potomstwo, a Noe otrzymuje ostrzeżenie i polecenie, aby zbudował olbrzymią łódź i schronił się w niej przed nieuchronnie zbliżającą się zagładą. W wyniku tego dochodzi oczywiście do wielkiej bitwy pomiędzy odszczepieńcami i Świetlistymi oraz wiernymi im Czuwającymi, w której Michał, Gabriel i inni przynoszą zagładę pozostałych upadłych Czuwających. Potop jest symbolem późniejszego oczyszczenia Ziemi (i umysłu) nowego początku rasy ludzkiej (siebie samego) w zgodzie z zasadami Świetlistych – prawdopodobnym połączeniem ludowych wspomnień o pewnej wielkiej katastrofie z rzeczywistym wydarzeniem. Były również inne katastrofy, o których pisano, iż to sąd nad ocalałymi Czuwającymi, a które bez wątpienia były po prostu ludowymi wspomnieniami rzeczywistych klęsk, nawiedzających ludność, które składano na karb wykroczeń upadłych Czuwających. W istocie rzeczy, winą za mające się dopiero wydarzyć nieszczęścia obciążano nawet duchy owych upadłych Czuwających, jak mówi o tym Henoch:
Duchy gigantów, którzy czynią zło i są zepsuci, atakują, walczą i niszczą [wszystko] na ziemi oraz powodują smutek. Nie spożywają żadnego pokarmu, nie piją, są niewidoczni. Te duchy powstaną przeciwko synom ludzkim przeciwko kobietom, albowiem z nich one wyszły. (1 Henoch 15,11-12) {Apokryfy Starego Testamentu, ks. Ryszard Rubinkiewicz SDB (opracowanie wstępy), Warszawa 1999, tłum. Księgi Henocha (etiopskiej): ks. Ryszard Rubinkiewicz, str. 149)