Pełniły one nadrzędną rolę i skupiły w swych rękach władzę religijną. Wiemy, że ludzkość otaczała boską czcią „mocarzy, mających sławę w owych dawnych czasach” (Księga Rodzaju 6,4), czyli Anaki- tów, do których odnoszą się te słowa. Stąd też wiadomo, że owi Świetliści byli zwykłymi ludźmi, a wyróżniał ich spośród innych jedynie stan hipnagogii, w jakim się znajdowali (stan pomiędzy snem a czuwaniem). Określenie Anakici czy też Nefilim znaczy „ci, którzy zstąpili z nieba na Ziemię” i odnosi się do ich pozycji i umiejscowienia na płaskowyżu Eden (Eden znaczy płaskowyż). Spoglądali oni z góry na znajdujących się w dole ludzi – czuwali. Reprezentowali oni Słońce, Księżyc i planety na Ziemi. Nie znaczy to, jak próbuje się nas niekiedy o tym przekonać, że pochodzili oni z gwiazd, lecz, że reprezentowali niebiańskie bóstwa. Prawdę o historii Świetlistych i podlegających im Czuwających wielokrotnie próbowały wymazać władze żydowskie, które, co zrozumiałe, obawiały się, że mity o owych aniołach i oddawanie im czci odciągnęłyby ludzi od wiary w jedynego boga. Aby temu zapobiec, wspomniane już Księgi Henocha i Jubileuszów zostały wykluczone z obowiązującego kanonu biblijnego i są dziś znane jako apokryfy lub pseudoepigrafy. Wiemy jednakże, iż owi Czuwający przetrwali w formie ruchu określanego jako podziemny i nazywani byli Grigori.